ေက်ာင္းတက္ခါစ တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မဲ့ေနစဥ္မွာ သူႏွင့္စတင္ေတြ႕ဆံု
သိကၽြမ္းရျခင္း ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္သူအနည္းငယ္တြင္
တျခားတကၠသိုလ္ေရာက္သူေရာက္ ၊ လုပ္သားေကာလိပ္တက္သူ
တက္ၾကေသာေၾကာင့္ ၀ိဇၨာသိပၸံမွာ အနည္းငယ္ထက္နည္းေသာ အေရအတြက္သာရွိသည္။
ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိပ္ရင္းႏွီးသူေတြမပါေခ် ။
ဒီၾကားထဲသိပၸံဘာသာတြဲျဖင့္ေအာင္ၿပီး ၀ိဇၨာလိုင္းလိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္က
ပို၍အထီးက်န္ဆန္ေနသည္။ ေက်ာင္းေရာက္စျဖစ္သျဖင့္ အတန္းထဲမွာလည္း
အေပါင္းအသင္း မျဖစ္ေသး ။ မုန္႔စားလႊတ္ခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း
ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတက္၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္။
စီးကရက္စမ္းေသာက္ၾကည့္လာမိသည္။ ၾကားမွာ တစ္ခ်ိန္လြတ္ၿပီးမွ ညေနပိုင္း
နည္းျပတန္းရွိေသာအခါမ်ဳိးဆိုလွ်င္ ပို၍ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းသည္။
ပထမႏွစ္ျဖစ္သျဖင့္ အတန္းလစ္ၿပီးေတာ့လည္း အိမ္မျပန္ရဲေသး။ ပ်င္းရိသူတို႔
ထံုးစံအတိုင္း ဆာေလာင္လာတက္သည္။ ထမင္းဘူးကလည္း ၁၁ နာရီေလာက္မွာ
စားပစ္လိုက္ၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ရသည့္ မုန္႔ဖိုးမွာ ဘတ္စကားခ၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊
စီးကရက္ တစ္လိပ္ဖိုးအျပင္ သိပ္ပိုပိုသာသာမရွိ။ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔၊
၀က္သားလိပ္တို႔ မစားႏိုင္။ ထိုစဥ္အခါတြင္ ... "ဗယာေၾကာ္ပူပူေလး၊ စားဦးမလား
အစ္ကို" "လာဦးကြ" စႀကၤအုတ္ခုံေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္းက လွမ္းေခၚလိုက္သည္။
ဗယာေၾကာ္သည္ ကုလားေလးက ဗန္းကေလးကိုင္ၿပီး လာရပ္သည္။
"ဘယ္လိုေရာင္းလဲ"
"တစ္ခု ဆယ္ျပား၊ ႏွစ္ခု ဆယ့္ငါးျပား" မဆိုးလွ၊ သူ႕ဗယာေၾကာ္က
အေတာ္အတန္ႀကီးသည္။ ႏွစ္ခု၀ယ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ခ်င္သျဖင့္ ...
"မင္း ခုနကေအာ္တုန္းက ပူပူေလးဆို၊ အခု ေအးေနပါလားကြ" သူက
ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲလုပ္ၿပီး ... "ေၾကာ္ေနတုန္းက ပူတာကို ေျပာတာပါ အစ္ကိုရ"
သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံုကို သေဘာက်မိ၏။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူ႕ဆီက ဗယာေၾကာ္
၀ယ္စားသည္။ တခ်ဳိ႕ရက္ေတြ ၀ယ္မစားျဖစ္သည့္တိုင္ သူႏွင့္
စကားစျမည္ေျပာျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပထမဆံုး
အေပါင္းအသင္းျဖစ္ခဲ့သူမွာ သူပင္ ျဖစ္၏။ သူ႕ နာမည္က သံေဂၚလီ ျဖစ္၏။
သူ႕နာမည္မေခၚတက္သျဖင့္ အလြယ္တကူ ေခၚလိုက္ျခင္းပင္။ သူတို႔အေဖက ေက်ာင္းမွာ
သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမား။ သူ႕အေမက ၀ိဇၨာေဆာင္ႏွင့္ ေရႊဘိုေဆာင္ကို ဆက္ထားေသာ
စႀကၤေဘးမွာ ဗယာေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းသည္။ သံေဂၚလီကလည္း ဗယာေၾကာ္ေတြ
ဗန္းႏွင့္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာ လွည့္ေရာင္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္
လအတန္ၾကာေသာအခါ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ တြဲမိလာသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္
သံေဂၚလီဆီက ဗယာေၾကာ္ကို ၀ယ္စားၿမဲ။ သူႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ၿမဲပင္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ တင္ျမင့္တို႔၊ ေဇာ္လင္းတို႔ႏွင့္ပါ
အဖြဲ႕က်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ကိုစလွ်င္ စိတ္မဆိုးတက္။ ရယ္က်ဲက်ဲသာ
လုပ္ေနတက္သည္။ သံေဂၚလီ၏ ေစ်းကြက္နယ္ေျမမ်ားမွာ ၀ိဇၨာေဆာင္၊
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္အျပင္ အင္းလ်ားကိုလည္း ႀကံဳသလိုလွည့္တက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ကန္စပ္ခ်ံဳၾကားက အတြဲေတြကို ေတြ႕ဖူးေနသည္။ သူက ဗယာေၾကာ္သည္
ကုလားေလးျဖစ္သျဖင့္ အတြဲေတြက ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနခ်င္သလို ေနၾကဟန္တူသည္။
အတြဲေခ်ာင္းတာ ၀ါသနာပါေသာ တင္ျမင့္ထက္ပင္ သူက ပို၍သိေနေသးသည္။
"ေျပာစမ္းပါဦးကြ၊ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွတြဲေတြ႕သလဲ" "ဟာ ... အမ်ားႀကီးပဲအစ္ကိုေရ႕"
"လုပ္စမ္းပါဦး ဘာေတြေတြ႕ရသလဲ" "မေျပာခ်င္ပါဘူး ညစ္ပတ္တယ္" တင္ျမင့္က
ပိုစိတ္၀င္စားလာၿပီး အတင္းေမးသည္။ ေဇာ္လင္းကေတာ့ ရွက္တက္သူျဖစ္သျဖင့္
မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး ... "ေဟ့ေကာင္၊ ညစ္ပတ္ပါတယ္ဆိုမွ ဇြတ္ေမးေနရသလား" ဟု
ဟန္႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္က တင္ျမင့္ဘက္ကလုိက္ၿပီး ... "ေျပာကြာ၊ မေျပာရင္ ေနာက္
မင္းဗယာေၾကာ္ ၀ယ္မစားေတာ့ဘူး" ဆိုေတာ့မွ ... "အစ္ကုိႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔
အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ ကိုက္ေနၾကတယ္" "ဘာ ... ကိုက္ေနၾကတယ္ ဟုတ္လား" "ဟုတ္တယ္၊
အစ္မႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္ေနာ္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ၀င္ေနတယ္" တင္ျမင့္ကရယ္ၿပီး
... "အဲဒါ ကစ္စ္ေပးတာကြ၊ မင္း အဂၤလိပ္ကားေတြထဲမွာ မၾကည့္ဖူးဘူးလား" "အာယို၊
အာပုပ္ေစာ္နံမွာေပါ့" "မေကာင္းဘူး မေကာင္းဘူးနဲ႔ မင္းအားက်ေနတယ္ မဟုတ္လား"
"ထပ္သရီး၊ လူေတြျမင္တဲ့ေနရာမွာ ရွက္စရာေကာင္းပါတယ္ အစ္ကိုေရ" ကဲ ...
ကုလားေလးက ရွက္စရာေကာင္းပါသတဲ့၊ ဟိုအတြဲေတြသာ သူ႕စကားၾကားလွ်င္
ဘယ္လိုေနမလဲမသိ။ * * * * * သံေဂၚလီက ျမန္မာေတြကို အထင္ႀကီးသည္။ အားက်သည္။
ကုလားျဖစ္ရတာ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္သည္ဟု ထင္ေနသည္။ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ရွိ
သူတို႔လူမ်ဳိးေတြကလည္း သန္႔ရွင္းေရး၊ ညေစာင့္၊ မာလီ စသည္တို႔ခ်ည္း
မဟုတ္လား။
"ကုလားျဖစ္တာ မေကာင္းဘူးအစ္ကို" ဟု သူက ေျပာတက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ" "ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အသားမည္းတာေပါ့" "ဟာ ငါလည္း
မည္းတာပဲကြ" ကၽြန္ေတာ္က ေျပာသည္။ သူက ... "ကၽြန္ေတာ္သာ ျမန္မာျဖစ္ရင္
အစ္ကိုတို႔လို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနရမွာ" "ဘာဆိုင္လဲကြာ၊
တို႔ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း မင္းတို႔လိုကုလားေတြ ရွိတာပဲ" "မတူဘူး အစ္ကို၊
သူတို႔က အေပၚေရာက္တယ္" သူတို႔လူမ်ဳိးထံုးစံ ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္
ကြာျခားျခင္းကို ဆိုလုိျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ "ကဲကြာ၊ ငါတို႔
ျမန္မာေတြထဲမွာေကာ တူလို႔လား၊ ဟိုစီးကရက္လိုက္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုရင္
ဘယ္မွာ ေက်ာင္းေနႏိုင္လို႔လဲ" "သူကေတာ့ ဆင္းရဲတာကိုး" "ေအး ... ဒါပဲေလ၊
ျမန္မာျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပဲကြ၊ ဆင္းရဲတာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာပဲ ကြာတယ္"
"ဘာလဲကြ" "ကၽြန္ေတာ္ေသသြားၿပီးရင္ ဟိုဥစၥာ အစ္ကိုရာ" အတန္ၾကာ
ေခါင္းကုတ္ၿပီး ... "ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရွိႏိုင္သလား" "ေၾသာ္ ... ေနာက္ဘ၀က်ရင္
လူျပန္ျဖစ္ႏိုင္သလားလို႔ ေမးတာလား" "အား ဟုတ္တယ္ အစ္ကို" "ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့"
"အဲဒီေနာက္ ဘာလဲ" "ေနာက္ဘ၀" "အင္း ... ေနာက္ဘ၀က်ရင္ ျမန္မာျဖစ္ႏိုင္မလား"
သူေက်နပ္ေအာင္ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ဟု ေျပာလိုက္သည္။ "ေနာက္ၿပီး
အိႏၵိယမွာသြားၿပီး လူျဖစ္ႏိုင္သလား" "ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဟ ေနဦးကြ၊ မင္းက
ျမန္မာလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အိႏိၵယမွာလည္း လူျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အိႏၵိယမွာ
ျမန္မာသြားျဖစ္ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ" သူ႕နဖူးသူ လက္၀ါးႏွင့္ ျဖန္းခနဲရိုက္၍
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကိုေရ႕၊
အဲဒါမွ ဒုကၡရမယ္" * * * * * သူက ျမန္မာစာသင္ေပးပါဟု
ပူဆာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တုန္းက အသံုးလံုး
လုပ္အားေပးလိုက္ဖူးေသာ ေဇာ္လင္းက အားသည့္အခ်ိန္မွာ သင္ေပးသည္။ သံေဂၚလီက
ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ ႀကိဳးစားလည္း ႀကိဳးစားသည္။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာပင္
အေတာ္အတန္ ေရးတက္ဖတ္တက္လာသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူသည္ စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို လာျပသည္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးျပင္ေပးပါဆို၏။ ထိုစာကို ေတြ႕ေတာ့မွပင္
ဒီေကာင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ အျပင္းအထန္ စာသင္ခ်င္ေနသလဲဆိုတာ
သိရေတာ့သည္။
သူေရးထားေသာ စာမွာ ... "က်ႏုပ္နာမယ္ သံေကာလီ ျဖစ္ပါသည္။ က်ႏုပ္
စံဒီမားကို ႀကိတ္ပါသည္။ စံဒီမား က်ႏုပ္ ႀကိတ္ပါး" "စံဒီမားဆိုတာ
ဘယ္သူလဲကြ" သူရွက္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။
အတင္းေမးေတာ့မွ ေျပာျပသည္။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ဘက္မွာ စီးကရက္တို႔၊
ခ်ဳိခ်ဥ္တို႔ေရာင္းေသာ ေကာင္မေလးတဲ့။ "ေနစမ္းပါဦး သံေဂၚလီရ၊ မင္းက
ရည္းစားထားခ်င္ရေအာင္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိေသးလို႔လဲ" "၁၆ ႏွစ္ရွိၿပီ အစ္ကို"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အံ့ၾသရသည္။ သူ႕အရပ္အေမာင္း သူ႕ကိုယ္လံုးၫွက္ၫွက္ကိုၾကည့္၍
ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ ထင္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေန႔တိုင္း ဗယာေၾကာ္ႏွင့္သာ
ထမင္းစားေနခဲ့ရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ထည့္မစဥ္းစားမိ။ သူဒီေလာက္ ေသးၫွက္ေနတာ
ဘာမွ်မဆန္း။ သူ႕စာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ မျပင္ေတာ့ပါ။
အေရးႀကီးတာက စံဒီမားဆိုေသာ ေကာင္မေလးနားလည္ဖို႔သာ ျဖစ္၏။ ထိုစာသည္ ပညာတက္
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ေပးဖို႔မွ မဟုတ္ဘဲ။ ထို႔ေၾကာင့္
သတ္ပံုျပင္ေပးျခင္း၊ စာေခ်ာေအာင္ တည္းျဖတ္ေပးျခင္းေလာက္သာ လုပ္ေပးလိုက္၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ သူေရာက္လာသည္။ မ်က္ႏွာ အမူအရာၾကည့္ကတည္းက
ဟန္မက်ခဲ့ေၾကာင္း သိသာ၏။ "ဘယ္လိုလဲ၊ စာေပးလိုက္ၿပီလား" "ေပးခဲ့ၿပီ အစ္ကို"
"တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သံေဂၚလီလို႔ ေက်ာ္ေပတာပဲ" "မဟုတ္ဘူးအစ္ကို၊
ကၽြန္ေတာ္စာေပးတာမယူဘူး။ ဒါနဲ႔ အတင္းေပးေတာ့ ယူၿပီး ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္တယ္"
"ေဟ" "ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေျပာတက္ဘူး။ အမဲသားကို
ဟင္းအိုးထဲထည့္လို႔ မရဘူးတဲ့" ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ါးခနဲရယ္မိသည္။ သူက
မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္ ၾကည့္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သနားသြားသည္။
မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ၿပီး ... "အမဲရိုးက ဟင္းအိုးမွ အားမနာဘူးလို႔
ေျပာတာပါကြ" "ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ အဲဒါဘာေျပာတာလဲ" "တန္ရာတန္ရာ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့
သေဘာေပါ့" "ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ သူတို႔က လူမ်ဳိးျမင့္တာကိုး" ေကာင္မေလးက
ဇာတ္ျမင့္တာကို ေျပာျခင္းျဖစ္၏။
သူက ဆက္၍ ... "ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေမက
သူေဌးအိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္လို႔ သူက လူ၀ါး၀ေနတာ" "ဒီမွာ သံေဂၚလီ
ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္ ေျပာလိုက္၊ ျမန္မာျပည္မွာ လူတန္းစားခြဲျခားမႈ
မရွိဘူးလို႔" ႏိုင္ငံေရးစကားလံုးျဖင့္ ေဇာ္လင္းက ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္
သူ႕အႀကံေပးမႈက မေအာင္ျမင္။ သံေဂၚလီက ေကာင္မေလးႏွင့္ ေတြ႕ရာတြင္ "လူတန္းစား"
ကို မေျပာတက္ဘဲ "ျမန္မာျပည္မွာ လူသားစားတာမရွိဘူး" ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္
ျဖစ္၏။ * * * * * သူစကားလိုက္ေျပာမည္။ အေဖာ္လိုက္ခဲ့ပါဆိုသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါသြားရသည္။ ယုဒသန္ေမွ်ာ္စင္နားမွာ ေစာင့္ေနၾကရာ အတန္ၾကာတြင္
... "ေဟာ ... လာၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဗယာေၾကာ္ဗန္း ခဏယူထားပါ" ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ
ဗန္းကိုထည့္ၿပီး သူထြက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးကို ျမင္ရသည္။ မဆိုးလွ။
ၾကည့္ေပ်ာ္သည္။ သံေဂၚလီလိုအသားမမည္း။ နည္းနည္းလတ္သည္။ သံေဂၚလီထက္
အသက္နည္းနည္းႀကီးပံုရသည္။ ဒီေကာင္က ၫွက္ေနလို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ၿပီးေတာ့ သံေဂၚလီထက္စာလွ်င္ အ၀တ္အစားေတြ ပို၍သားနားသည္။ သံေဂၚလီ
ေကာင္မေလးကိုမီသြားသည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိ။ ေကာင္မေလးက ရန္ေတြ႕ေနပံုရသည္။
ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သည္။ သံေဂၚလီလိုက္သည္။
"ဟာ ... ဒီေကာင္ လုပ္ၿပီ"
တင္ျမင့္အသံ ထြက္လာသည္။ သံေဂၚလီ ေကာင္မေလးလက္ကို လွမ္းဆြဲလုိက္ေသာေၾကာင့္
ျဖစ္၏။ ေကာင္မေလးက လက္ကို ေဆာင့္ရုန္းလိုက္ၿပီး ... သံေဂၚလီ၏ ပါးကို
ေဖ်ာင္းခနဲရုိက္လိုက္သည္။ တကယ္ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ျဖစ္၏။ သံေဂၚလီ
လည္ထြက္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ရင့္ရင့္သီးသီး ျဖစ္ဟန္တူေသာ စကားမ်ားေျပာၿပီး
ထြက္သြားသည္။ သံေဂၚလီ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေကာင္မေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္။
သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရတမာပင္၏ ပင္စည္ကို
လက္သီးႏွင့္ထိုးသည္။ ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္က
အထူးအဆန္းလွည့္ၾကည့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူ႕ဆီေျပးသြားၾက၏။
ေနာက္တစ္ေန႔မွစ၍ သံေဂၚလီကို မေတြ႕ၾကရေတာ့ေပ။ သူရွက္လို႔ေရွာင္ေနတာ
ျဖစ္မွာပဲဟု ထင္မိေသးသည္။
တစ္လေလာက္ထိေပ်ာက္ေနေတာ့မွ သူ႕အေမ
ဗယာေၾကာ္ဆိုင္မွာ သြားေမးသည္။ သူေတာကို ထြက္သြားၿပီဟု သိရသည္။ သူတို႔
အမ်ဳိးေတြဆီမွာေနၿပီး လယ္သူရင္းငွား လုပ္မည္ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္
သူ႕အေၾကာင္းကို မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ၾကေသးသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္
ျဖစ္သြား၏။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာသည္။ ေက်ာင္းက ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္စာေပနယ္ထဲေရာက္သည္။ တင္ျမင့္တို႔ ေဇာ္လင္းတို႔က နယ္ေကာလိပ္ေတြမွာ
ဆရာျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ * * * * * ဆယ့္ငါးႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ
ကုန္ခဲသည္ထင္ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမွမၾကာလိုက္ဟု ထင္မွတ္ရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ထဲ မေရာက္တာၾကာၿပီ၊ ေဇာ္လင္း ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာၿပီဆိုသျဖင့္
ေတြ႕ရန္သြားသည္။ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာကို အံ့ၾသေငးေမာရင္ ေလွ်ာက္အလာ ...
"ဗယာေၾကာ္ ပူပူေလး" ဖ်တ္ခနဲၾကည့္မိသည္။ "ဟင္ ... သံေဂၚလီ" ေခၚမိေတာ့မလို
ျဖစ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းသတိရသည္။ ဒီေကာင္ေလးက ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္
ရွိဦးမည္။
သံေဂၚလီက ခုခ်ိန္မွာ သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ ထူးဆန္းတာက ခုေတြ႕ေနရေသာ
ဗယာေၾကာ္သည္ေလးသည္ သံေဂၚလီငယ္ငယ္ကႏွင့္ တစ္ပံုစံတည္း။ "လာပါဦးကြ"
"ဗယာေၾကာ္လားဆရာ၊ တစ္ခု သံုးဆယ့္ငါးျပား။ တစ္က်ပ္ဖိုးသံုးခု"
"မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ေမးစရာရွိလို႔ပါ။ မင္းအေဖနာမည္ ဘယ္သူလဲ" ေကာင္ေလးက ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မေခၚတက္ခဲ့ေသာနာမည္။ သံေဂၚလီ၏ နာမည္။ "မင္းအေဖ အခု ဘယ္မွာေနလဲ"
"ဆိုင္မွာရွိတယ္ဆရာ" "ငါ့ကိုလိုက္ျပစမ္း" ေကာင္ေလးေနာက္က လုိက္သြားသည္။
ေရႊဘိုေဆာင္ေဘးမွျဖတ္၍ စႀကၤအတိုင္း။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သံေဂၚလီႏွင့္
ေတြ႕ရေတာ့မည္ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ ခုန္ေနမိသည္။ "ဟိုမွာဆရာ" အရင္က
သံေဂၚလီတို႔အေမ ဗယာေၾကာ္ေၾကာ္ခဲ့ေသာ ေနရာမွာပင္
ကုလားမတစ္ေယာက္ေၾကာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေဘးမွာ သံေဂၚလီ ရပ္ေန၏။ သူသည္
အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္သာရွိေသးေသာ္လည္း တကယ့္လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ရင့္ေရာ္ေနၿပီ။
သူ႕သားက ျပ၍ သံေဂၚလီပဲဟု သိရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္မမွတ္မိႏိုင္။
အခ်ိန္ကာလသည္ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းအေပၚ ကြက္၍သက္ေရာက္သလားဟု ထင္ရ၏။ "ေဟ့ေကာင္
သံေဂၚလီ" ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ သူလွည့္ၾကည့္သည္။
ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသည္။
၀မ္းသာအားရ ေျပးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို
သူ႕လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ လွမ္းေပးရင္း ... "အစ္ကို အစ္ကို" ဟု
ေရရႊတ္ေနသည္။ "မင္း မိန္းမရေနၿပီေပါ့" "ဟုတ္တယ္အစ္ကို၊ ကေလးငါးေယာက္"
သူ႕မိန္းမကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႕လိုပင္ အသားမည္းသည္။ ရုပ္ဆိုးသည္။
ရင့္ေရာ္သည္။ ဗယာေၾကာ္ ေၾကာ္ရင္းက အပူရွိန္ႏွင့္ ဆီပူေငြ႕ေၾကာင့္
မ်က္ႏွာကို ရႈံ႕မဲ့၍ မ်က္လံုးေမွးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခု
သတိရသြားသျဖင့္ "ေဟ့ေကာင္၊ မင္းရဲ႕ စံဒီမားေရာကြ သတိရေသးလား" သူက
မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုတ္လိုက္ၿပီးမွ ေၾသာ္... ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေတာင္ေနတယ္ ဟား ... ဟား၊ ငယ္ငယ္က အရူးထတာပါ။ သူနဲ႔မရတာ
ကံေကာင္းပါတယ္။ စံဒီမားက သိပ္ဘ၀င္ျမင့္တယ္။ ဆြဲႀကိဳး ဆြဲခ်င္တယ္။
ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္တယ္။ ေကာင္းေကာင္း၀တ္ခ်င္တယ္။ သူ႕ေယာက္်ားလည္း
သူ႕ေၾကာင့္ ေထာင္က်တာပဲ။ သူခိုင္းလို႔ အလုပ္ထဲက ပစၥည္းခိုးတာေပါ့။ ခုက်ေတာ့
သူ႕ကို တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါးေျခာက္လိုျဖစ္ေနၿပီ။
ဟား ... ဟား" သူသည္ ေက်ာင္းမွာ ညေစာင့္လုပ္ေနသည္ဟုေျပာသည္။ ေဇာ္လင္း
ဌာနမွာ ဆရာျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ သူ၀မ္းသာသည္။ ေဇာ္လင္းကိုေခၚၿပီး
ျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ ေစာင့္ေနဟု သူ႕ကိုမွာသည္။
* * * * *
သံေဂၚလီႏွင့္ လမ္းခြဲလာၿပီးေနာက္ ေဇာ္လင္းဆီအသြား အပန္းေျဖရိပ္သာအေနာက္ဘက္
အေရာက္တြင္ ကြန္ကရစ္ခံုတန္းလ်ားေလးမ်ားကို ေငးၾကည့့္မိသည္။ စိတ္က
အတိတ္ဆီသို႔ ျပန္သည္။ ဇာတ္အနိမ့္အျမင့္၊ လူတန္းစားအလႊာ
ကြာျခားမႈမရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္တစ္ရန္ႏွင့္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တို႔၏ ပဋိပကၡေၾကာင့္ လမ္းခြဲရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။ ခုအခါတြင္
သူသည္ သံအရာရွိကေတာ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံျခား တစ္ေနရာရာမွာ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ
ရွိေနလိမ့္မည္။ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္လဲ၊ လွေကာ လွေသးရဲ႕လား။ သံေဂၚလီေျပာသလို
ငါးေျခာက္ျဖစ္ေနမလား။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ၀ေနမလား။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့
ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္မ်ားကို ဥစၥာေစာင့္တစ္ေယာက္လိုဖားလ်ားခ်၍
ကြန္ကရစ္အုတ္ခံုေပၚမွာထုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ႏွင္းဆီပန္း၏
ပြင့္ဖတ္မ်ားကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္းေျခြခ်ေနေသာ သူ႕ရုပ္လႊာကိုသာ ျမင္မက္ေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုမေမ့။ ခုထိ လႊမ္းမိုးတုန္း။ ခုထိ ခ်စ္ဆဲ။ သံေဂၚလီႏွင့္
ျပန္ေတြ႕လို အစ္ကိုေကာ မိန္းမရၿပီလားဟု ေမးလာလွ်င္ ဘယ္လိုေျဖရမည္ မသိေခ်။
မင္းလူ ------------------ ရနံ႔သစ္၊ ေမ၊ ၁၉၈၈
2 comments:
ဖတ္ရတာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ...
တကူတက စာမဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး နည္းပညာဆိုဒ္ေတြလိုက္ၾကည္႔ရင္နဲ႔အဲလို ရသ စာေတြဖတ္ရတာအရမ္းအရသာရွိတယ္ ေနာက္လည္းတင္ေပးပါ
Post a Comment