စုန္းျပဴး

 

လူေပါင္းတစ္ရာရွိတယ္။

အေယာက္ငါးဆယ္က
သူတုိ႔ က်င္လည္ေနရတဲ့ စနစ္ႀကီးတစ္ခုဟာ
မွားေနတယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔ မသိ

မွားေနတာေႀကာင့္ ခံစားရတဲ့အက်ိဳးဆက္ကုိလည္း သတိမထားမိ။

လူအေယာက္ သုံးဆယ္က
စနစ္တစ္ခု မွားေနမွန္းေတာ့ သိႀကရဲ႕
သုိ႔ေပမယ့္
လက္ရွိအေျခအေနက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆြဲႏႈတ္ဖုိ႔က် အင္အားမရွိ။

က်န္တဲ့ဆယ့္ကုိးေယာက္ဆုိတာ
ေလာကႀကီးကုိ အေပၚစီးက ျမင္ႀကသူေတြ ျဖစ္တယ္
မွားေနတဲ့စနစ္ႀကီးကုိ ကုိယ့္ဆာေလာင္မႈအတြက္ အသုံးခ်
စနစ္မွားကုိ စနစ္မွားအတုိင္း ထားဖုိ႔ အလုိရွိတယ္။

“ငါလည္း စုန္းျပဴးေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ခ်စ္ပါ့မလဲ
ဒါေပမယ့္ လူေတြ ခ်စ္ေအာင္ေရာ မုန္းေအာင္ပါ
မေနတတ္တာက ငါ့ျပႆနာ” *
အဲဒီေတာ့လည္း အဲဒီလုိလူတစ္ေယာက္က
စနစ္တစ္ခုကုိ ျဖစ္သင့္တဲ့အတုိင္း ရုိးရုိးသားသား ေထာက္ျပရ။

ေလာကႀကီး
လက္ရွိအေနအထားက လမ္းေႀကာင္းလႊဲသြားဖုိ႔ဆုိရင္
သတမေျမာက္ စုန္းျပဴးေတြကုိ လုိအပ္တယ္။ ။
................................

*Quotation by Shin Nyana
** သတမလူ = The Hundredth Man= အေယာက္တစ္ရာေျမာက္လူ။

Posted in: ရသ ကဗ်ာ